شهری که جای جای آن برای اهالی اش دارای نشانه است همانند بنایی عظیم است که فانوس های زیادی در اطراف آن قرار گرفته و ساکنینش در روشنایی کامل قرار دارند.
نشانه های هویت بخش شامل تکریم و ثبت میراث معنوی و مکتوب بزرگان و مفاخر آن شهر می شود تا مرمت و حفظ بناها و بافت های تاریخی آن.
ما که به هر دلیلی بافت قدیمی و خاطره انگیز فراشبند را فرو ریختیم و با کج سلیقگی تمام آجر و بلوک را جایگزین آن کردیم.
ما که روز فراشبند را فقط دو سال برگزار کردیم و بیشتر از آن دوام نیاورد آنهم در شرایطی که همه مسئولان از فرماندار تا شهردار و شورای شهر #بومی و از اهل همین دیار بودند.
ما که از خیر معرفی و برندسازی محصول محوری و با ارزش فراشبند در قالب برگزاری سالانه جشن قصب و خرما بعد از دو سال گذاشتیم.
ما که مراسم سالانه تقدیر از نام آوران، فرهیختگان و فعالان اجتماعی، سیاسی و فرهنگی شهرمان را فقط برای یک سال برگزار کردیم و بی خیالش شدیم.
ما که در ایجاد موزه مردم شناسی بلاتکلیف ماندیم.
ما که ….
در ادامه این گسست ها با درگذشت ناگهانی دکتر محمود عالیشوندی که از فرهیختگان این دیار بود بحث اختصاص قطعه ای در آرامستان فراشبند – مثل بیشتر شهرها – به عنوان « آرامگاه هنرمندان و مفاخر » مطرح شد اما این هم به فراموشی سپرده شد.
ولی شاید تعجب آور باشد که شهر کازرون در قرن پنجم دارای « مقبره الخطبا » بوده است.
کاش در یک نقطه ای به خود می آمدیم و بیشتر به داشته های تاریخی و سرمایه های اجتماعی خود می اندیشیدیم.
