فریاد که سوز دل عیان نتوان کرد          با کس سخن از داغ نهان نتوان کرد

اینها که من از جفای هجران دیدم        یک شمه به صد سال بیان نتوان کرد

هنوز هم که تماس از خانه دارم قلبم بالا و پایین می پرد دلم انتظار می کشد گوشم بهانه می گیرد برای شنیدن صدایت . زبانم بیقرار است

 برای پرسیدن احوالت . چه کرده ای با من؟

دلم برای سلام و احوالپرسی صمیمانه ات ، گفتگوی خودمانیت و راهنمایی های ذکاوتمندانه ات تنگ است. یاد دل دریایی ات مرا دلتنگ کرده است. چگونه است یاد دل عظمیت در دل تنگ من خانه کرده است.چه کرده ای با من؟

نمی دانم چرا این دست ها بلرزه درآمده اند حتماّ دل تنگ دست دادن با دست های پر توان و مهربان پدرند. ای مهربان من چه کرده ای با من؟

پا های من شما را چه شده است دیگر یارای تحمل این داغ را ندارید زیر بار این داغ کمر خم کرده اید

ای عزیز دل شرح فراقت بازگو شدنی نیست . کدامین گوش ها قادرند این درد دوری را بشنوند.کدامین  کمر ها زیر بار این داغ خم نمی گردد.

ای دل تو را چه شده است چرا به هر ندایی به لرزه در می آیی؟ دل تنگ من دانم یارای پنجه در انداختن نداری .

ای نفس از چه برآیی؟ای سینه تنگ از چه نشکافی؟

همه گویند درد و داغ و هجران در پیچ و تاب زمان کم رنگ می شوند اما ای جان من  تو فراتر از زمانی. هنوزم گفتن یاد تو برایم عذاب آور است چرا چرا باید بگویم یاد تو؟ یاد برای آن کسی است که فراموش شدنی است. اما نفس من بدون تو بر نمی آید. این نفس ها شهادت می دهند که تو در جان من سکنی گزیده ای. من پر از غصه ی قصه هاتم ای عزیز دل.دلی که متعلق به توست.

دست تو و سرمن ، سر منو بی پناهی ؛ بی پناهی هیچ است هیچ که غمی ندارد .دست منو خاک گور، دست و خاک که هیچ است ،خاک و سر من، سر در راه عزیزم که هیچ است، خاک و جان جان در ره تو.

عصیانگری و سرکشی قلب من بی بهانه نیست ز فراق توست ای عزیز دل من. نمی­دانم با این حواس پرت چه کنم هی گویم دل من، آخر دلی که یاد تو در آن آشیانه کرده دگر مال من نیست.

گوش دل من تشنه شنیدن زمزمه­ی صمیمانه­ات با حضرت دوست است، پس از آن دعاهای بی ادعایت بر سر سجده­ی حق نوایی گوشهایم را نوازش نکرده است. شعله­ی محبتت در دل من تا به ابد سوزان است سوز دل من از همه کس  پنهان است.